Kαλό ταξίδι, Παντελένα…

Σήμερα αποχαιρετίσαμε την Παντελένα Γ. Ξυδού, έναν άνθρωπο που άφησε έντονο το καθαρό αποτύπωμά της στις πολιτιστικές- και όχι μόνο- ομάδες του νησιού. Η Παντελένα ήταν άνθρωπος ζεστός, συνεπής, ευγενικός, με πολλή αγάπη για κάθε ωραία προσπάθεια, μια ανοιχτή αγκαλιά για όλους. Η δοτικότητά της, το χιούμορ της, η αισιοδοξία της θα λείψουν απ’ όλους μας. Καλό ταξίδι!

Πειραματική Σκηνή Μήλου

Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το βιβλίο της Παντελένας, που είχαμε την τιμή να εκδώσουμε και να παρουσιάσουμε την περσινή χρονιά:

«Γεννήθηκα το 1945. Είμαι η μικρότερη κόρη από μια πολύτεκνη οικογένεια που έζησε στον Άγιο Παντελεήμονα της Μήλου.

Το χωριό το αποτελούσαν δυο απομακρυσμένα αγροτόσπιτα και ένα εκκλησάκι στην τούρλα του βουνού, από όπου πήρε το χωριό το όνομα Άγιος Παντελεήμων. Δύσκολη ζωή, μια ξερή πέτρα το βουνό, που την  έστυβε ο πατέρας μας για να ζήσουμε και μια μάνα κουρασμένη, ιδρωμένη, πρόθυμη…

Εγώ, το στερνοπούλι, αδύναμο ακόμα για δουλειά, ήμουν όλο κοντά της. Θυμάμαι που της έλεγαν «Θα το κατσιάσεις το παιδί από τα χάδια…». Όταν απόκανε από τη λάτρα, έβγαινε στην αυλή του σπιτιού μας και καθόταν στο χειρόμυλο. Κι εγώ, τσουπ, στα πόδια της… Κι εκείνη να λέει τα ίδια και τα ίδια:

– Όταν σκοτεινιάζει και τα βουνά μαυρίζουν, να κοιτάς, παιδί μου, εκεί στο εκκλησάκι, για να σου φεύγει ο φόβος. Δεν είμαστε μόνοι. Όταν ήρθε η ώρα να σε γεννήσω, δεν υπήρχε κανένας για βοήθεια. Είκοσι μέρες κοιλοπονούσα. Ποιος άδειαζε να κάτσει κοντά μου να περιμένει; Άφησα τα ψωμιά στο φούρνο, έβγαλα έξω τα πέντε αδερφάκια σου, και κλείδωσα με την αμπάρα από μέσα την πόρτα του μονού σπιθιού μας. «Άγιέ μου, είπα, γιατρός είσαι, δεν θ’ αδιαφορήσεις. Βοήθα μας, έχω οικογένεια… Έχεις κι Εσύ ευθύνη».

Ένιωθα την κάθε κίνησή μου κάποιος να μου την λέει και ήμουν τόσο ήρεμη! Τα καταφέραμε θαυμάσια, Τον ευχαρίστησα και Του έταξα ότι θα βγάλω το όνομά Του.

Ο παπάς μας τα ’χασε, όταν του το είπα: «Ευλογημένη, κορίτσι θα βγάλεις Παντελή;» Εγώ όμως δεν μπορούσα να πάρω πίσω τον λόγο μου, επέμενα: «Εσύ, παπά μου, βγάλε το όπως σε παίρνει. Εγώ Παντελή θα το φωνάζω». Έπεσε σε στεναχώρια ο παππούλης. Πουθενά, κανένα Άγιο βιβλίο δεν έγραφε για θηλυκό Παντελή. Αποφάσισε να σε βαφτίσει Παντελένα. Μου είπε πως αυτό το όνομα θα ακουστεί για πρώτη φορά. Το επινόησε από την πίεσή μου.

Κι εγώ επήρα τη φωτογραφία του Αγίου και την έβαλα πάνω από το καντήλι. Έτρεχα και πήγαινα να καμαρώσω τον ξεχωριστό παππού μ’ εκείνο το στρογγυλό και ολόφωτο καπέλο, που είχε ξεχωριστή θέση στο σπίτι και στην καρδιά μου.»