Μηλέϊκο Καφενείο : Το εμβληματικό στέκι των Μηλιών

Δεν είναι λίγες οι  φορές που κάποια πρόσωπα, ιδιαίτερα στις μικρές κοινωνίες, μένουν ανεξίτηλα στη μνήμη μας και τολμώ να πω, ότι γίνονται μέρος της ζωής μας. Είναι εκείνοι  οι άνθρωποι, που παίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή, χωρίς να είναι συγγενείς, ούτε κατέχουν κάποια θέση εξουσίας.

Είναι εκείνοι οι άνθρωποι, που έχουν την ικανότητα να συνάξουν, να ενώσουν, ή να γίνουν συνδετικός σύνδεσμος των ανθρώπων. Να δώσουν στον συνάνθρωπο την υπόσχεση, την εμπιστοσύνη και την ελπίδα ακόμη, ότι σε οποιαδήποτε στιγμή, μπορούν να σταθούν κοντά σε οποιανδήποτε ανθρώπινη ανησυχία, ή προβληματισμό απασχολούσε οποιονδήποτε. Είναι οι άνθρωποι που «ακουμπάς» πάνω τους, χωρίς να έχεις κανέναν ενδοιασμό.

Όλοι η «παλιά φρουρά» θυμάται τον Φραγκιό τον Γενναδόπουλο. Τον άνθρωπο του δημιούργησε στον Πειραιά το στέκι για τους Μηλιούς, πίσω από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα στον Πειραιά.

Ο Λόγος για το Μηλέϊκο καφενείο στην οδό Φίλωνος. Ένα καφενείο που ήταν σημείο αναφοράς για όσους  πήγαιναν, αλλά και για όσους έμεναν μόνιμα στον Πειραιά. Σημείο συνάντησης αν όχι όλων, τουλάχιστον  των περισσότερων  Μηλιών.

Στο Μηλέϊκο καφενείο συναντιόταν για να ανταλλάξουν τα νέα τους, και νέα από τη Μήλο, να παραλάβουν δέματα από τη Μήλο, ακόμη κι όσοι ήθελαν να στείλουν δέματα από τον Πειραιά στη Μήλο, εκεί τα πήγαιναν ώστε να περάσει ο ταχυδρόμος και να τα μεταφέρει στο νησί.

Ο ίδιος ακούραστος και καλοσυνάτος όπως ήταν, πάντα πρόθυμος να εξυπηρετήσει όποιον του ζητούσε βοήθεια.

Ακόμη έρχονται στη μνήμη εικόνες από το Μηλέϊκο καφενείο, με το Φραγκιό να κρατά τον δίσκο στο ένα χέρι, στον οποίο υπήρχαν δυο-τρεις καφέδες, ένα πιατάκι με λίγες ελιές, μια σαρδέλα, κι ένα κομμάτι τυρί, κι ένα ποτηράκι του ούζου. Από το άλλο χέρι, ένα μπουκάλι ούζο συνήθως, από κείνα τα παλιά που είχαν το πρόσθετο στόμιο για να γεμίζουν τα ποτηράκια. Ενίοτε, στον δίσκο βρισκόταν, κι ένα μικρό ποτηράκι με κονιάκ που το συνόδευε μια καραμέλα.

Κάποιες φορές πάλι, έρχονται εικόνες με τον ίδιο να κοντοστέκει ανάμεσα στα τραπεζάκια, για να πει την γνώμη του σε κάποια συζήτηση των πελατών. Άλλες φορές, να στέκει στην πόρτα του καφενείου παρατηρώντας την κίνηση, κι άλλες πάλι να κάθεται στο ταπεινό ταμείο του και να μετρά τις δραχμές από την είσπραξη.

Για εκείνους που χρωστούσαν, είχε ένα μικρό τετράδιο (το γνωστό τεφτέρι), και σημείωνε. Εκεί, στο ίδιο τεφτέρι, σημείωνε και τις παραγγελιές που του ‘διναν, καθώς και τις ανάγκες του καφενείου. Σαν το ‘πιανες στα χέρια εκείνο το μικρό τεφτέρι και προσπαθούσες να βγάλεις άκρη, είμαι σίγουρος ότι ευκολότερο θα ήταν να καταλάβεις τον νόμο της σχετικότητας, παρά το τι αφορούσε η κάθε αράδα.

Κι όμως για τον Φραγκιό, όλα ήταν τακτοποιημένα, κι δεν ξέφευγε τίποτα.

Το Μηλέϊκο καφενείο ήταν το ταχυδρομείο, το μεταφορικό γραφείο, το ειδησεογραφικό πρακτορείο, το «κέντρο αποφάσεων», το γραφείο επικοινωνίας, κι ένα σωρό άλλες δραστηριότητες που έχουν να κάνουν με τις ανάγκες των πατριωτών κυρίως εκείνων που για πρώτη φορά έφευγαν από το νησί κι έψαχναν την τύχη τους στη Αθήνα, ή τον Πειραιά.

Αφανής ήρωας του Μηλέϊκου καφενείου, η γυναίκα του η Ελένη. Να φροντίσει τον ίδιο, το σπίτι, να σταθεί στο καφενείο για όσο χρειαζόταν και πολλές φορές, να χρειαστεί να επιβάλει την γνώμη της σε θέματα που αφορούσαν τη διαχείριση του καφενείου.

Αυτοί οι άνθρωποι δεν θα φύγουν ποτέ από τη μνήμη όσων τους γνώρισαν. Ήταν οι άνθρωποι που αγάπησαν κι εμπιστευόταν οι Μηλιοί. Ήταν κάτι ανάλογο του συγγενή που μπορούσε να στηριχτεί ο Μηλιός επαρχιώτης.

Το Μηλέϊκο καφενείο, ήταν το εμβληματικό στέκι των Μηλιών. Το απάγκιο όσων μετανάστευαν για πρώτη φορά στη μεγαλούπολη για να βρουν τη τύχη τους.

Για το Milos Voice

Θεμιστοκλής Παναγιώτου

Φωτογραφίες: Δημήτρης Μωραίτης